14 Ekim 1973 genel seçimleri iki parti için önemli olmuştu. Geniş çaplı "düzen değişikliği" ve siyasal özgürlük talebini savuna gelen (CHP) yüzde 33 oy oranıyla 185 milletvekilliği elde ederek başarılı olmuştu. Böylece CHP, 1961 Anayasası sonrasındaki seçim sayılmazsa çok partili döneme geçildiğinden beri ilk kez seçim kazanıyordu. CHP 1. Parti olmuştu ama tek başına iktidara gelecek çoğunluğu elde edememişti. Dolaysıyla MSP ile birlikte 26 Ocak 1974'te Bülent Ecevit başkanlığında bir koalisyon hükûmeti kurdu.

 

1989 Türkiye yerel seçimleri, muhalefet adına çok başarılı geçen bir seçimdi. 26 Mart 1989 günü yapılan seçimlerde toplam 7 siyasi parti katılmış, il Genel Meclisi seçimleri baz alındığında %28.7 oy alan Sosyal Demokrat Halkçı Parti (SHP) birinci parti olmuştur. 1984 yerel seçimleriyle karşılaştırıldığında oyları yaklaşık 20 puan gerileyen iktidardaki Anavatan Partisi (ANAP), SHP ve Doğru Yol Partisi'nin (DYP) ardından üçüncü oldu.

 

1994 yılında yapılan yerel seçimlerden itibaren sol hareket Türkiye’de ciddi bir ivme kaybı sürecine girmiştir.

 

Başta İstanbul ve Ankara olmak üzere çoğu büyük şehirler kaybedilmiş ve CHP kurultaylar partisi haline getirilmiştir. Deniz Baykal’ın yönettiği CHP git gide halktan koparak %20-25 bandına sıkıştırılarak hareket edemez hale getirildi. Hatta 1999 da yapılan genel seçimlerde Baykal’ın yönettiği CHP %10’luk seçim barajı altında kalarak meclise bile giremedi.

 

2002 yılından sonra yapılan seçimi AKP kazandı, Artık hem Türkiye hem de CHP için zor günler başlamıştı.

 

CHP o yıllar da dağınık bir haldeydi ve zor günler geçiriyordu. AKP iktidar olduktan sonra CHP’ye fena yüklenmeye başlamıştı, her alan da CHP’yi şeytanlaştırarak halktan daha da uzaklaştırmaya çalışıyordu.

 

Kendisine siyaset yasağını kaldırarak başbakanlık yolunu açan Deniz Baykal’a değil teşekkür etmek, ona her fırsatta öyle yükleniyordu ki Deniz Baykal çoğu zaman başbakanın ithamları karşısında çaresiz bile kalıyordu.

 

O yıllarda İktidar kendi kurup yönettiği öyle güçlü bir basın ordusuna sahip oldu ki CHP’nin başını çektiği muhalefet partileri derdini anlatacak merci bulamıyordu.

 

Deniz Baykal’ın yönettiği CHP derdini anlatamadığı için halk ile de bütünleşemiyor dolayısıyla küçük bir zümre partisi olma yolunda hızla ilerliyordu. İktidar yönettiği basın ordusu ile birlikte her seçimde şov yapıyor seçim kazandığı şehirleri sarıya boyayarak bütün muhalefete göz dağı veriyordu. Muhalefet ise sahil kenarında bulunan birkaç ile sıkışmış hareket edemez hale gelmişti.

 

Sarı boya artık sembol olmuştu ve bütün Türkiye artık her seçim sonrası sarıya boyanarak AKP’nin şov yaptığı bir alan haline gelmişti. 10 ilçelik bir şehir düşünün, bütün ilçeleri muhalefet kazanmış ama vilayeti iktidar kazandığı için o şehir iktidarın rengi olan sarı rengini alıyordu, yani kısacası muhalefet görmezden geliniyor yok sayılıyordu.

 

Deniz Baykal’dan sonra CHP’nin koltuğuna oturan Kemal Kılıçdaroğlu bütün baskılara rağmen 2019 da, AKP iktidarına, geliyoruz dikkatli olun diye ilk uyarıyı yaptı ve 25 yıl sonra Ankara ve İstanbul’u kazandı. Ama iktidar muhalefetin bu başarısını pek dikkate almadı ve halka rağmen yeni belediye başkanlarına topal ördek muamelesi yaparak gücün kendisinde olduğu mesajını verdi. Aslında güç iktidar da değil halkta olmalıydı ama AKP bunu anlayamadı.

 

2024 yılına girdiğimizde, 31 Mart yerel seçimleri önemliydi ve Türkiye’de bazı şeyler değişecek gibi duruyordu. Sarı renk gitgide sanki biraz koyulaşıyor gibiydi, bu durumu iktidar hariç herkes görüyordu. Çünkü iktidar kendisinin alternatifsiz olduğuna inanmıştı ve bundan dolayı şımarıkça hareket ediyordu. Ama bilmiyordu ki alternatif ekonomik buhranla boğuşan halktı ve gün gelir hesap sormasını da bilirdi.

 

Zülfü Livaneli’nin anlattığı hikaye de olduğu gibi korkunun korkulacak bir şey olmadığını gösteren alttan gelen bir çocuk vardı. İktidar o çocuk için ne kadar topal ördek dese de o topal ördek sarı olan Türkiye siyasi haritasının rengini kırmızıya boyamayı başardı.

 

Yeter ki doğru mesaj verin ve halk ile yakın temas kurun göreceksiniz kimse yenilmez değil.

 

Bizim derdimiz bir renk değil, bütün renklerin kardeş olmasıdır.